Նիմֆոման քույրերն ու թույլ ալկոհոլային կոկտեյլները

Շատերը սխալմամբ կարծում են, որ ալկոհոլն ու սեքսը ձեռք-ձեռք տված են քայլում, մինչդեռ դա այդքան էլ այդպես չէ։ Ասեմ ավելին, դա ընդհանրապես այդպես չէ, եթե ալկոհոլը չարաշահում ես։ Սա առավել քան ճիշտ է տղաների համար ու մասամբ՝ նաև աղջիկների համար։ Չծավալվեմ սեռերի ֆիզիոլոգիական առանձնահատկությունների մեջ, ուղակի ասեմ, որ ես հնարավորինս քիչ եմ խմում, եթե սեքս է նշմարվում։ Չգիտեմ, թե որքանով է ճիշտ ասել «ափսոս» բառը, բայց ափսոս, որ այսպիսի նրբություններից տեղյակ չէին երկու նորաթուխ նիմֆոմանուհի քույրիկները, սակայն առաջ չանցնեմ պատմեմ հերթականությամբ…

Երեկո էր։ Փաբը լիքն էր մարդկանցով ու բավականին ակտիվ ռեժիմով աշխատում էի, երբ ներս մտավ մի նանար ու տեսնելով, որ ազատ սեղան չկա, նստաց բարի առջև։

– ՊրիվՅե՜տ, – մենակ Երևանում հանդիպող գլամուրային տոնով մռլտաց նա։

– Բարև, – ժպտացի ես ու հարցական նայեցի վրան։

– Ինձ մի հատ կոկտեյլ կառաջարկե՞ս, տեսնեմ ինչ ճաշակ ունես։

– Կոկտեյլի հետ հո չե՞մ ամուսնանալու, որ իմ ճաշակն իմանաք, – կատակեցի ես։

– «Դու»-ով խոսա էլի հետս, ես անհարմար եմ զգում, երբ սիրուն տղաները հետս «Դուքով»-են խոսում։

Երևանյան փաբային կյանքի անհայտ կողմերը. ամենաշատ սեքս բարմեններն են ունենում

Մոտ մեկ ամիս է, ինչ վերադարձել եմ Հայաստան։ Հավանաբար՝ ժամանակավորապես։ Այնպես ստացվեց, որ մոսկովյան մեր կազինոն փակվեց, իսկ սպասողական վիճակում Մոսկվայում նստելը ոչ իմաստ ունի, ոչ էլ էժան հաճույք է։ Ունեցածս խնայողությունները թույլ էին տալիս, որպեսզի ես վերադառնամ Հայաստան ու մի քանի տարի ապրեմ իմ հաճույքի համար, բայց քանի որ ես անգործ նստել չէի կարող, Երևանում տեղավորվեցի աշխատանքի… որպես բարմեն։ Դե ողջ գիտակից կյանքս աշխատել եմ այնպիսի ոլորտում, որտեղ գերակայում է փողը, ալկոհոլն ու սեքսը, իսկ քանի որ կազինոյից հոգնել եմ, շատ ծանրաբեռնված աշխատանք չէի ուզում, բարմենությունից էլ գլուխ հանում եմ, շատ բարդ ընտրություն անել ստիպված չեղա։

Այնպես ստացվեց, որ երկար փնտրտուքներ չպահանջվեցին ու լավ ծանոթներիցս մեկի փաբում դարձա բարմեն։ Ինձ թվում էր, թե Հայաստանում սեքսուալ կյանքի մասին հեղափոխական բացահայտումներ ես ամառային այցիս ժամանակ էի արել ինձ համար, բայց աշխատելով այս մի քանի շաբաթը՝ որպես բարմեն, ես հասկացա, որ ամառվա տպավորությունների վրա հիմնված իմ պատկերացումները նման են մենաստանի կույսի պատկերացումներին՝ խմբակային սեքսի մասին։

Ինչպես հիմար գրազի պատճառով ես դարձա մարմնավաճառ

Երևանը մնաց հետևում ու ես կրկին Մոսկվայում եմ։ Էլի աշխատանք, էլի մեծ փողերի քաղաքի խելահեղ տեմպը, էլի մեծ աշխարհ, էլի փոքր մարդիկ, բայց շատ-շատ… Հույս ունեմ, որ ժամանակ կունենամ եկող տարի վերադառնալ հարազատ քաղաքս, բայց որոշել եմ բլոգս չդադարեցնել մինչ էդ։ Էս անգամ էլ ձեզ կպատմեմ Եգիպտական զզվելի արկածիս մասին…

Արդեն մի քանի ամիս էր անցել վերադառնալուցս հետո։ Կազինոյում գործերս լավ էին, ոնց ասվում ա՝ պլանը գերակատարել էի ու շեֆը չլսված բան արեց՝ էլի բաց թողեց գործից մի երկու շաբաթով ու դաժե պուտյովկա նվիրեց՝ Եգիպտոս։ А я что, дурак? Իհարկե մեծ սիրով համաձայնվեցի, վեշերս հավաքեցի ու արդեն ցրտած Մոսկվայից մեկնեցի դեպի ուղտերի, բուրգերի ու սլավոնական արտաքինով կին զբոսաշրջիկների երկիր՝ Եգիպտոս։

Հյուրանոցս հրաշալի էր, all incusive, մեծ համար, լի բար, լողավազաններ, ծով ու մի աշխարհ ռուս, ուկրաինացի, բելոռուս ծտեր։ Էլ ի՞նչ է պետք երջանիկ լինելու համար։ Մարդ կա գնում ա բուգ ու ուղտ նայելու, իսկ ես Եգիպտոսը ընկալլում եմ, որպես սեքս տոււրիզմի լավագույն վայրերից, որովհետև Եգիպտոսը շատ թանկ չի, բայց շատ վատն էլ չի։ Այստեղ գալիս են միջին խավի ներկայացուցիչները ու առավելապես՝ բավականին երիտասարդ տարիքի ներկայացուցիչներն են իրենց թույլ տալիս 4-5 աստղանի հյուրանոցներում։ Սեզոնի ժամանակ ռուսախոս տուրիստներն այնքան շատ են, որ անգամ հյուրանոցների արաբ անձնակազմն է սկսում ռուսերեն խոսալ։

Մի խոսքով, իդեալական վայր՝ курортный роман-ների, бассейнные вечеринки-ների ու ամեն օր նոր թռչնակի հետ արթնանալու համար։ Ու հենց այս գաղափաարներով էլ տոգորված թռա Եգիպտոս, հենց դրանցով էլ հենց առաջին երեկո դուրս եկա որսի… եթե իմանայի, թե ինչ ա ինձ սպասում, էդ երեկո խելոք կմիացնեի մուլտիկ կնայեի ավելի շուտ, քան համարիցս դուրս կգայի, но обо всем – по порядку:

Բարում կիսախավար էր ոչ այնքան մարդաշատ։ Հենց բարմենի դիմաց նստած էր երկարաոտ մի գեղեցկուհի՝ կարճ բամբակյա շորտերով ու հրապուրիչ տոպիկով։ Նրա զագառից երևում էր, որ նա առաջինը օրը չէ որ այստեղ է, իսկ քիչ ձանձրացած, բայց վառ հայացքից կարելի էր եզրակացնել, որ նա կամ չի հավանում իր հանգիստը, կամ էլ դիտավորյալ ազդանշաններ էր ուղղարկում հանգստացող տղամարդկանց, որպեսի նրանք փորձեն ցրել իր ձանձրույթը։ Մի խոսքով՝ դասական хищница:

Ես տեղավորվեց բարի ծայրում, վիսկի ու կոլա վերցրեցի (Եգիպտոսում վիսկին զիբիլ էր ի դեպ), ծխախոտս կպցրեցի ու սկսեցի ես էլ կիսաձանձրացած տեսքով հետևել, թե ինչ է անում կապուտաչյա գեղեցկուհին։ Զարգացումները իրենց երկար սպասել չտվեցին. քիչ անց գեղեցկուհուն մոտեցավ ակնհայտորեն կովկասյան ծագման մի տիպ՝ չաղ, մազոտ, բեղերով, Fila սպորտային շորերով ու несуразно հաստ ոսկե շղթաներով.

– Здраствуй, красавица՜, зачем скучаешь?, – երգեց ջիգիթը՝ տիպի ազերական ակցենտով։

– Здрасте-драсте, скучно, вот и скучаю.

– Айййй, красавица, хАчу тебя угАстить. Што хояИшь?

– Зайчик ты мой горный, у меня – ол-инклюзив, я сам кого хочешь, сколько хочешь, угощу.

– Эээээ, а меня не хочишь?

– Тебя? Нет, не хочу… даже угостить!

Ի զարմանս ինձ, ադրբեջանցին էլ գլուխ չդրեց ու սուսուփուս հեռացավ ու նաև դրանից, ես թույլ քմծիծաղով շարունակում էի խմել կոկտեյլս։ Նա բնկանաբար նկատել էր թե ինձ, թե իմ վարքը ու քանի որ ինքն էլ միամիտ չէր, շատ լավ հասկանում էր իմ խաղը, իսկ ես հասկանում էի, որ նա հասկանում է։ Այդ իսկ պատճառով, ես լուռ սպասում էի, քանզի գիտակցում էի, որ եթե նա կոնտակտի չգնաց, ապա ես ինչ էլ անեմ՝ դա եզրափակվելու է նարնով, որ պետք է գնամ ազեռի հետևից՝ մաքուր օդ շնչելու ու ցախ կոտրելով բավարարվելում։

– Ну что, молодой человек, вижу вы тоже хотите что то предложить…

– Можно и так сказать, – ժպտացի ես։

– А что вас держит?

– Ну разве что моя фантазия…

– Оооо, уже фантазии?

– Мадмуазель, не волнуйтесь, не эротические, а самые обыденные.

– И до чего же вы дофантазировались?

– До покера!

– … хаха, вы меня удивили… обожаю покер! На что сыграем?

– А интим предлагать можно?, – էլի ժպտացի ես։

– Ну если на то пошло, то можно. Моей ставкой буду я, а что поставишь ты?

– Себя предлагать можно?

– Да! Но вот мое условие: если проиграешь – предложишь себя, но не мне, а по объявлению. Обслужишь какую нибудь дамочку. Уговор?

– Хмммм, а ты я смотрю шальная. Уговор!

Ի՞նչ երկարացնեմ, ես ինքս իմ համապատասխան վերջույթին արկածների էի փնտրում ու գտա։ Չէ, Մեվերիկ կինոյի պես չէր, սթրիթ ֆլեշին ֆլեշ ռոյալով չկրեց։ Ուղղակի քարտ չէր գալիս, բլեֆս էլ չէր անցնում ու ես համառ դիմադրությունից հետո պարտվեցի, а карточный долг – свят! Ստիպված էի ընդունել պարտությունս ու Ալյոնայի (էդպես էր անունը) հետ ամենայն լրջությամբ սկսեցինք մշակել իմ մարմնավաճառ դառնալու պլանը։

Ասեմ, որ ահագին զվարճալի բան ստացվեց։ Որոշեցինք, որ Ալյոնան կլինի իմ սուծենյորշան ու որպես հյուանոցի «հնաբնակ» իմ համար կլիենտ ման կգա։ Գինն էլ պայմանավորվեցինք, բայց բավականին երկար հումորային վիճելուց հետո, քանի որ ես ոչ մի կերպ չէի համաձայնվում մարմինս 200 կանաչից ցածրով վաճառքի հանել, իսկ ինքը պնդում էր, որ ես ինձ առնվազն երկու անգամ գերագնահատում եմ։ Էդպես էլ ասել խոսելով երեկոն անցկացրեցինք ու ցրվեցինք մեր համարներով։

Հաջորդ օրը ես արթնացա կեսօրին՝ հեռախոսի զանգից։

– Ну что, жигало, готов к работе?

– А что, наашла клиентшу?

– Еще какую, ты ее долго помнить будешь… Готовься принимать ее, будет у тебя через пол часика.

Էլ չհասցրեցի հարցուփորձ անել, միանգամից խոսափողը դրեց։ Միանգամից վազեցի լոգարան, սենյակը կարգի բերցեի ինձ կարգի բերեցի ու սկսեցի սպասել պատվիրատուիս այցին։ Դուռը ծեծեցին մի քանի րոպե անց։ Ես անշտապ մոտեցա, հնարավորինս մաչոյական կեցվածք ընդունեցի ու բացեցի դուռը և…

Եվ, ինձանից բավականին լուրջ կամային հատկանիշներ պահանջվեցին, որպեսզի միանգամից չփաակեմ. մոտ մի հիսուն տարեկան, խեցգետնի պես կարմրած, անհեթհեթ платиновая блондинка-ն, որը կրծքեր ուներ նաև մեջքի վրա, կանգնած էր սենյակիս շեմին ու այս մերձարևադարձային ժամկետանց նիմֆան ամենևին էլ ամոթխած տիկին չէր, միանգամից անցավ գործի. սկզբում ոտքից-գլուխ չափեց ինձ, գոհունակությամբ ճպպցրեց, «սեքսուալ» ժպիտ պարգևեց ինձ ու ներս մտավ։ Ինձ ոչինչ չէր մնում, քան ենթարկվել խաղի կանոններին…

Ասել, որ իմ համար դա մղձավանջ էր, կնշանակի ոչինչ չասել ու մինչև հիմա էլ զզվելով եմ հիշում իմ այդ «արկածը» և անիծում այն պահը, երբ որչոշեցի սրամտություն դրսևորեմ՝ Ալյոնային անկողին քաշելու համար։ Չեմ մանարամասնելու, դեռ մի բան էլ ամեն ինչ անելու եմ, որ էս հիշողությունը մեջիցս ջնջեմ… զզվելի էր ու զզվանքս չէին մեղմվում անկողնիս կողքը դրված նոր-նոր 100 դոլարանոց երկու թղթադրամները։

Երեկոյան կողմ հեռախոսս նորից զանգեց։ Վերցրեցի.

– Ну что, зайчик, готов обслужить следующую клиентку?

– Алена, я конечно понимаю…

– Я так понимаю ты хочешь отказаться платить по карточному долго? Ай-ай-ай, у нас же уговор действует до конца суток…

– Ладно, запускай свою очередную допотопную нимфоманку…

5 րոպե անց դուռս նորից ծեծեցին ու ես՝ անելով հնարավորը ներքին ահաբեկվածությունս թաքցնելու համար, արդեն ոչ այնքան խնամված տեսքով գնացի դուռը բացելու։ Բացեցի։ Ու սկզբում չհասկացա, թե ինչ է կատարվում. առջևումսս Ալյոնան էր՝ իր կարճ շորտերով ու տոպիկով, կապույտ աչքերով ու ոսկեգույն մազերով։ Մի պահ անգամ գլուխս հանեցի ու միջանցքը զննեցի, որովհետև ինձ թվաց, որ հերթական «հաճախորդուհուս» է ուղղեկցել։ Սակայն միջանցքը դատարկ էր ու բացի Ալյոնայից մարդդ չկար։

– Кого то ждешь?

– Ну как же, сказала ведь чтоб встречал очередную клиентшу!

– Ах, как некрасиво, как беспардонно! Не очередную, а экстраоирдинарную…, –  խորամանկ ժպտաց նա ու դեմքիցս տեսնելով, որ ես ամեն ինչ հասկացա, մռլտաց, – Ну что, жигало, мадмуазель хочет поюзать тебя…

Կույսի կուսազրկումը՝ «Էլաստիկ» ու «10 տարի պարի գնացած» կույսերի Երևանում

Կուսություն։ Ամենացավոտ ու ամենատաբուացված թեման Հայաստանում։ Էն կարգի են ծանր տանում էս թեման, որ Հայաստանի հայերին բառիս բուն իմաստով տարել ա էս հողի վրա։ Տարել ա տղաներին։ Տարել ա աղջիկներին։ Ու մենակ բժիշկ-գինեկոլոգներին ա, որ ոչ միայն չի տարել, այլ լիքը եկամուտներ ա բերել ու բերում։ Որովհետև կներեք, հայաստանաբնակներ ջան, բայց դոււք ցնդել եք էս հողի վրա։ Այնպես չէ, որ Մոսկվայի հայության մոտ լրիվ եվրոռեմոնտ վիճակներ ա այդ առումով, անգամ իմ մասով կարող եմ ասել, որ այնպես չի լրիվությամբ ընդունում եմ ռուսների, կամ եվրոպացիների, կամ էլ ամերիկացիների մոտեցումը հարցին, բայց այն ինչ կատարվում է Հայաստանում անգամ ավելի աբսուրդային ու հետամնացության երանգով է, քան անգամ հյուսիսկովկասյան մուսուլմանական պետություններում։

Հա, գիտեմ, հեսա ոմանք կխրտնեն, ոմենք էլ ինձ ազգի դավաճան կհանեն, բայց ոնց ասել եմ՝ мне фиолетово: Մուսուլմանների մոտ գոնե գիտես իրոք մենթալիտետն ա այդպիսին ու իրոք իրենց կրոնով կինը՝ գույքի պես մի բան ա, որի միակ ֆունկցիան տղամարդուն ծառայելն է, իսկ կուսությունն էլ գովերգվում ա էքանով-որքանով դա ծառայում է տղամարդուն։ Բայց դե բարոյախրատական պատմություններից հեռու մարդ եմ։ Առավել ևս բարոյական 🙂

Ի՞նչ մեղքս թաքցնեմ, ես տղամարդ եմ, իսկ գրեթե ցանկացած տղամարդ, չգիտես թե ինչու, երազում է կույսի հետ սեքս ունենալու մասին։ Չնայած, նման փորձ ունեցողները միաբերան պնդում են, որ կույսի հետ սեքսից ավելի ձանձրալի ու нервотрепка առաջացնող բան չկա՝ ոչ գիտեն ինչ անեն, ոչ գիտեն ոնց անեն, ոչ էլ գիտեն ինչու պետք ա անեն։ Դրան էլ գումարեք պանիկային սահմանակցող վախն ու տագնապը, արյուն-մարյուն, ու տակը հաճելի բան էլ չի մնում։ Միակ տարբերակը, որ քիչ թե շատ կարողղ է հաճելի լինել՝ եթե սիրում ես կույսիդ, իսկ եթե էպիզոդիկ ինչ որ բան է, հաստատ փորձառու զուգընկերուհին ավելի նախապատվելի է։

Ամուսնացած աստվածուհին, կամ իմ կյանքի լավագույն սեքսը

Երևանում ամռանն ահավոր շոգ է։ Ես կասեի՝ անտանելի շոգ։ Նամանավանդ, երբ երկար տարիներ ապրել ես անհամեմատ ավելի մեղմ կլիմա ունեցող Մոսկվայում։ Խաբած չեմ լինի, եթե ասեմ, որ Երևանյան շոգը ինձ համար շոկ էր: Պարզապես անհնար էր ողջ մնալ այդ արևի տակ։ Փառք Աստծո, Երևանը բավականին առաջադիմել էր այս տարիներին ու ես հանգիստ մի քանի հատ սպորտային կենտրոններ գտա՝ լավ լողավազաններով։ Ու հեց այդ լողավազններում էլ ակամա հայտնվեցի նոր սեքսուալ արկածի կիզակետում…

Առաջին անգամ այդ ակումբի լողավազան գանացի Երևանյան այցիս երկրորդ շաբաթվա ամենասկզբին։ Երևի ութերորդ, թե իներորդ օրն էր, որ Հայաստանում էի։ Միանգամից աչքս ծակեց այդ մարզական կենտրոնի առջև կայանված մեքենաների քանակն ու ճոխությունը։ Հետո էլ ասում են, թե Հայաստանը աղքատ երկիր է։ Տնաշեններ, տենց թիթիզ տեղերի կայանտեղիներին որ նայում էի, մոտս տպավորություն էր, թե Մոսկվայում եմ դեռ։ Չնայած. մեր հայերը ուրիշ են էլի, կարող են սաված սատկեն, բայց 500 դոլարանոց սմարթֆոն բռնել, տոկոի տակ ընկնեն, բայց նոր տարի անեն, գնան 60000-ոց ջիպ առնեն ու վրան գազ դնեն… Ցուցամոլությունը Հայաստանում աչք է ծակում։ Չնայած ինչո՞ւ մենակ Հայաստանում՝ Մոսկվայի հայերն էլ նենց ոչինչ հետ չեն մնում, ուղղակի Մոսկվայում դա այդքան աչք ի զարնում ինչքան Հայաստանում։

Հիմա էլ պարզվում ա Հայաստանում նոր թրենդ ա մտել՝ հարուստների կնանիք, աղջիկները ու սիրուհիները սկսել են սպորտզալեր ու բասսեյններ այցելել։ Սիրուհիների պարագայում երկակի իրավիճակ ա. այցելում են ինչպես նրանք, ովքեր հարուստ սիրեկան ունեն, այնպես ովքեր ահրուստ սիրեկան են փնտրում։ Անձամբ ինձ ոչ առաջիններն էին հետաքրքրում, ոչ էլ երկրորդները, որովհետև ոչ նրանք, ոչ էլ նրանք բացառիկ երևույթ չեն, այն էլ՝ Մոսկվայում։ Որ ճիշտն ասեմ, այնպես էլ չէր, որ բասսեյն գնացել էի՝ սեքսուալ արկածներ փնտրելու ուստի յնտեղ մեծամասնություն կազմող կիսաբավարարված զանգվածը ինձ հետաքրքիր չէր։

«Ռագանոսեցներ, տեր կագնեք ձեր ընկերուհիներին». Սեքս զուգարանում՝ ընկերոջս ընկերուհու հետ

Սիրում եմ Երևանը: Իր ինքնատիպությամբ, իր մարդկանցով, իր կուրյոզներով ու հումորով, իր մթնոլորտով ու էժանությամբ: Մենակ Երևանում կարելի տեսնել պատին ու սյուներին կպցրած թռուցիկներ, որտեղ ռագանոսեցներին կոչ է արվում տեր կանգնել իրենց ընկերուհիներին ու ամենևին էական չէ այն նուրբ հանգամանքը, որ երբ ռագանոսեց ես ուրեմն նախ արդեն տեր չես կանգնել, երկրորդն էլ եթե դառար ռագանոսեց, հետո ինչքան ուզում ես տեր կանգնի, կոտոշներդ ներս չեն աճելու:

Вообще то, ես մի հատ սենց հիպոթեզ ունեմ. եթե Հայաստանում սեքսը տաբու չլիներ, ապա հայ տղամարդկանց հալալ կեսը սիրուն պոզիկներով ման կգար: Ոչ թե նրա համար, որ կանայք են փչացած, այլ նրա համար, որ Հայաստանում տղամարդիկ կանանց հետ վարվելու ոչ շնորհք ունեն, ոչ էլ կուլտուրա: Ասեմ ավելին, հայ տղամարդիկ կանանց չեն ճանաչում, դրա համար էլ գալիս են Ռուսաստան ու չտեսի պես աչքերները չռվում են: Ես մենակ Հայաստանում եմ տեսել նման աննորմալություն, երբ միանգամայն նորմալ ու հավեսով աղջկան կարան կոտրեն ու եսիմ ինչ սարքեն, իսկ откровення стерва-ին նստացնեն գլուխներին:

Լուրջ եմ ասում: Մի հատ նայեք էլի անգամ ավագ սերունդը: Էն որ ասում են «ուժեղ կնիկ ա», սաղ ջահել ժամանակ стерва են եղել, իսկ մեծանալով՝ դառել են ведьма: Ու երբեք չեմ տեսել, որ տենց ստեռվա մորից՝ սուսիկ-փուսիկ աղջիկ մեծանա: Չկա տենց բան: Իսկ մեղավորն իհարկե տղամարդիկ են, միանշանակ տղամարդիկ: Կինը կյանքում չի ուզենա ստեռվա մնալ իրանից ուժեղ տղամարդու կողքը: Իսկ եթե իրա стервозность-ը արդեն կայացած փաստ ա, ուրեմն առավել ևս պետք ա տղամարդը իր գործողություններով, այլ ոչ թե խոսքով ցույց տա, թե ով ա ինքը ու ով ա նա: Հիշեք, стервами не рождаются ու բացի նրանից, որ ստեռվա դառնում են, դրա հիմքում գրեթե միշտ սեքսի պակասն ա:

Սեքս կուսակցական բարբիի հետ. ես լուծեցի ժողովրդական վրեժը

Իմ դասընկեր Զորիկը դեռ մանկուց էր առանձնանում սուր արտահայտված տափակությամբ ու զննող հայացքը չորս կողմը հառած՝ անընդհատ փնտրում էր մեկին, ում շվաքի տակ ինքը կարող էր իրեն լավ զգալ և ի հատուցում պատրաստ էր անընդհատ քծներ ու մեծարեր նրան, նյութական ու ցանկացած այլ տիպի աջակցություն ցույց տար:

Այսքան տարիներ անց Զորիկի մոտ միայն այդ բնավորության մասշտաբներն ու արտահայտման ձևերն էին փոխվել: Հիմա Զորիկը կուսակցական է, ավելին՝ եսիմ որ պատգամավորի օգնականը… Զորիկին պատահաբար հանդիպեցի քաղաքում Երևանում գտնվելուս 5-րդ թե 6-դ օրը: Եկավ, փաթաթվեց, բարև-բարի լույս, ոնց ես-ինչ կա ու էս տիպի բաներ: Առաջարկեց գնալ մի տեղ նստել` գարեջուր խմել միասին: Համաձայնեցի:

Սկսեց գործերիցս հարցուփորձ անել, Մոսկվայից, իմ պլաններից: Դե մի խոսքով, այն ստանդարտ խոսակցությունը, որը լինում է նման դեպքերում ու բնականաբար, ես բավականին հպանցիկ անդրադարձա այն հարցերին, որոնց շուրջ չէի պատրաստվում ծավալվել Զորիկի մոտ:

Զորիկը բայց ոնց յազվա կար, այնպես էլ մնացել էր: Սկսեց մոսկովյան կայֆերից ու գիշերային կյանքից հարցուփորձ անել, խորհուրդներ հարցնել, թե ուր գնալ, ինչքան փող ա պետք էսինչի կամ էնինչի համար: Կենացները արդեն քաղցրացել էին, քեֆս էլ լավացել էր, ասեցի թող ինձ ստեղի գիշերային կյանքը ցույց տա, ես էլ Մոսկվայինը ցույց կտամ, երբ գա: Ճիշտն ասած, անհավասար բարտեր էր… թե ֆինանսապես, թե որակապես: Ես Հայաստան եղածս ողջ ընթացքում որքան էլ ծախսեցի կայֆերի վրա, մեկ ա ավելի քիչ նստաեց, քան Մոսկվայում կծախսեի 2 նման հագեցած օրում:

Վերադարձ Երևան. մանկական սերն ու մեծական սեքսը

Ես Արթուրն եմ: 29 տարեկան եմ: Շուտով կլրանա 13-րդ տարին, ինչ Մոսկվայում եմ ապրում: Այստեղ հասցրել եմ լավ տեղավորվել: Երեք տարի է ինչ կազինոյի մենեջեր եմ աշխատում, ինչը թեև ստվերային բիզնես է, բայց Մոսկովյան չափանիշներով անգամ մեծ եկամուտներ է ապահովում, լավ կապեր ու շռայլ կյանքով ապրելու հնարավորություն: Այնքան շռայլ, որ կարող եմ ինձ թույլ տալ ունենալ ինչ մեքենա ուզեմ ու ինչ աղջիկ ուզեմ, ապրել կենտրոնում գտնվող իմ холостяцкий բնակարան-ստուդիայում և վարել այն կենսակերպը, որը վայելում եմ հիմա:

Բայց Մոսկվան… ինչո՞ւ մենակ Մոսկվան, ցանկացած գեոլոկացիա, ունի մի մեծ թերություն. այն սկսում է ձանձրացնել ու կլանել քեզ, դու սկսում ես անգամ մեգապոլիսի տված հաճույքներից հոգնել ու եթե ժամանակ առ ժամանակ քեզ չթոթափես, ապա մեգապոլիսը քեզ կուլ կտա, կճզմի ու դուրս կթքի, կամ էլ ստիպված կլինես ապրել սցենարով՝ ամուսնանալ, ընտանիք կազմել, բարձրաշխարհիկ կյանք վարել: Գուցե մի օր ես էլ արժանանամ այդ տարբերակներից մեկին, բայց ոչ այսօր:

Այսօր ես ապրում եմ, ապրում եմ այնպես, ինչպես ես եմ կամենում ու ինչպես ինձ է հաճելի: Իսկ ի՞նչ կարող է կամենալ ու ի՞նչը կարող է հաճելի լինել 30-ը չբոլորած մեկի համար, ում տարեկան եկամուտը վեցնիշանի թիվ է կազմում (ռուբլիով չէ… առավել ևս՝ ոչ դրամով): Բնականաբար՝ խնջույքներ, ալկոհոլ, թմրանյութեր (անձամբ ես արեն 4 տարուց ավել է, ինչ սկզբունքորեն չեմ օգտագործում) և իհարկե կանայք: